Η ένδικη διαφορά ξεκίνησε με την έκδοση της υπ’ αριθμ. 1693/2011 απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων, η οποία έκανε δεκτή την αίτηση οκτώ εργαζόμενων του Δήμου Πολυγύρου οι οποίες είχαν προσληφθεί και εργάζονταν δυνάμει συμβάσεων δήθεν «μαθητείας και κατάρτισης – STAGE». Μετά την έκδοση απόφασης ασφαλιστικών μέτρων, δημοσιεύθηκαν οι υπ’ αριθμ. 1737/2013 και 3182/2013 οριστικές αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (διαδικασίας εργατικών διαφορών) οι οποίες κατέστησαν τελεσίδικες ύστερα από την απόρριψη των εφέσεων που άσκησε ο Δήμος και εκ των υστέρων αμετάκλητες λόγω μη άσκησης αναίρεσης του Δήμου.
Το 2017 ο Δήμος Πολυγύρου προέβη σε κατάταξη των εργαζομένων σε προσωρινές προσωποπαγείς θέσεις Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου πλην όμως σε χαμηλότερα μισθολογικά κλιμάκια χωρίς την αναγνώριση της πραγματικής διανυθείσας υπηρεσίας τους στο Δήμο από την πρώτη ημέρα απασχόλησης σε αυτό, όπως άλλωστε αυτό αναγνωρίστηκε με δύναμη δεδικασμένου από τις ως άνω υπ’ αριθμ. 1737/2013 και 3182/2013 αμετάκλητες αποφάσεις του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών (Διαδικασία Εργατικών Διαφορών).
Με τα δεδομένα αυτά οι εργαζόμενες άσκησαν την από 23/10/2017 Αγωγή τους στο Μονομελές Πρωτοδικείο Χαλκιδικής με την οποία αιτήθηκαν την αναγνώριση της προϋπηρεσίας τους στον Δήμο καθώς και την καταβολή κονδυλίων που προκύπτουν από τις διαφορές αποδοχών λόγω διαφοράς κλιμακίων από το έτος 2015 και μετά.
Επ’ αυτής της αγωγής δημοσιεύθηκε η υπ’ αριθμ. 81/2020 οριστική Απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή η Αγωγή αναγνωρίζοντας στους εργαζόμενους τα μισθολογικά κλιμάκια και τις διαφορές αποδοχών από την κατάταξή τους και μετά. Συγκεκριμένα το Δικαστήριο βασιζόμενο στην υπ’ αριθμ. 16/2017 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου έκρινε ότι «[…] με το άρθρο 1 παρ.4 του Ν. 3320/2005, ορίστηκε ότι “οι κατατασσόμενοι λαμβάνουν τις αποδοχές της θέσης τους από την ημερομηνία έκδοσης της πράξης κατάταξής τους”. Εξ αντιδιαστολής συνάγεται ότι για την παροχή εργασίας πριν από την κατάταξη, οι εργαζόμενοι αυτοί, ακόμη και αν στην πραγματικότητα προσέφεραν εξαρτημένη εργασία για την κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών (διότι, αυτό συνιστά προϋπόθεση της κατάταξης), οφείλουν να περιοριστούν στις αποδοχές της σύμβασης, με την οποία προσλήφθηκαν (ΟλΑΠ 16/2017)».
Κατά της υπ’ αριθμ. 81/2020 οριστικής Απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής προσέφυγαν ενώπιον του Μονομελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης αμφότερα τα μέρη καταθέτοντας αντίθετες εφέσεις. Το Μονομελές Εφετείο Θεσσαλονίκης δυνάμει της με αριθμό 2078/2022 Απόφασης του απέρριψε και την έφεση των εργαζομένων και την έφεση του Δήμου κατά της υπ’ αριθμ. 81/2020 Απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής καθιστώντας την απόφαση αυτή τελεσίδικη.
Ο Δήμος Πολυγύρου προχώρησε στην άσκηση Αίτησης Αναιρέσεως του στον Άρειο Πάγο κατά των εργαζομένων και κατά της με αριθμό 2078/2022 Απόφασης του Εφετείου Θεσσαλονίκης με μοναδικό λόγο αναιρέσεως την δήθεν πλημμέλεια του άρθρου 559 αριθμός 14 ΚΠολΔ, ότι το Εφετείο παρά το νόμο κήρυξε απαράδεκτο τον προταθέντα πρωτοδίκως και επαναφερόμενο στο δεύτερο βαθμό ισχυρισμό/ένσταση της καταχρηστικής ασκήσεως του δικαιώματος της αγωγής που προέβαλε ο Δήμος.
Την 08.10.2024 συζητήθηκε ενώπιον του Β2΄Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου η Αναίρεση του Δήμου Πολυγύρου και δημοσιεύθηκε η υπ’ αριθμό 1434/2025 απόφαση του ως άνω Δικαστηρίου η οποία υιοθέτησε πλήρως τις θέσεις των εργαζομένων – αναιρεσιβλήτων και απέρριψε στο σύνολό της την Αναίρεση του Δήμου Πολυγύρου καθιστώντας πλέον αμετάκλητη την υπ’ αριθμ. 81/2020 απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Χαλκιδικής.
