Με την προσφάτως δημοσιευθείσα υπ’ αριθμ. 3437/2023 απόφαση ασφαλιστικών μέτρων, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών δικαίωσε ένα συμβασιούχο – εργαζόμενο ο οποίος είχε προσληφθεί δυνάμει συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την ανάγκη αντιμετώπισης της πανδημίας Covid – 19, ο οποίος συνέχισε να απασχολείται μετά τη λήξη της σύμβασης δυνάμει προσωρινής διαταγής του Προέδρου του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών με την ειδικότητα ΥΕ Εργατών Καθαριότητας στο Δήμο Πρεσπών.
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών κατά την εκδίκαση της αίτησης ασφαλιστικών μέτρων του, δυνάμει της πρόσφατης ως άνω απόφασης, δέχθηκε το αίτημα του εργαζομένου – συμβασιούχου, υποχρεώνοντας το Δήμο Πρεσπών να αποδέχεται την προσηκόντως προσφερόμενη εργασία του στα καθήκοντα και στη θέση που απασχολούνταν έως τη λήξη των συμβάσεών του, καταβάλλοντας τις νόμιμες αποδοχές του απειλώντας χρηματική ποινή, ύψους εκατό (100) ευρώ, υπέρ του και κατά του Δήμου για κάθε ημέρα που ο Δήμος δεν θα αποδέχεται τις υπηρεσίες του.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών υποχρέωσε το Δήμο Πρεσπών να αποδέχεται τις υπηρεσίες του αιτούντος, μετά τη λήξη των συμβάσεών του και εφεξής χωρίς τον ορισμό συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος ισχύος του ασφαλιστικού μέτρου. Τούτο, διότι σύμφωνα με το σκεπτικό του Δικαστηρίου: «οι αποφάσεις των ασφαλιστικών μέτρων, πλην των ρητά αναφερόμενων στον νόμο αποφάσεων ασφαλιστικών μέτρων που ισχύουν μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί αγωγής για την κύρια υπόθεση (όπως λ.χ. ορίζεται στο άρθρο 730 ΚΠολΔ για την προσωρινή επιδίκαση απαίτησης), ισχύουν μέχρι να ανακληθούν (βλ. σχετικά και Μ. Μαργαρίτης ΕρμΚΠολΔ άρθρο 698, εκδ 2018, σελ 163), ενώ τα άρθρα 695 και 698 του ΚΠολΔ, που ορίζουν το μεν πρώτο την προσωρινότητα της ισχύος του ασφαλιστικού μέτρου, το δε δεύτερο την υποχρεωτική ανάκληση του ασφαλιστικού μέτρου, αποτελούν κανόνες αναγκαστικού δικαίου υπαγόμενοι στο άρθρο 3 του ΑΚ και δεν δύναται να αποκλειστούν από την ιδιωτική βούληση».
